Mama, tata, machocha, ojczym, cĂłrka, syn, pasierbica, pasierb - wspĂłłczesne rodziny są coraz częściej układanką wielu osĂłb, nie zawsze połączonych więzami krwi, za to z doświadczeniem wcześniejszych, nieudanych małżeństw. Jak przełożyć miłość dwojga ludzi na dzieci z poprzednich związkĂłw. Jak stworzyć nowy dom i nowe bliskie relacje? Ten emocjonalny patchwork okazuje się prawdziwym wyzwaniem dla wszystkich członkĂłw zrekonstruowanej rodziny.

"Czy rozwĂłd to koniec świata dla małżonkĂłw? Czy dzieci rozwodzących się rodzicĂłw da się ochronić przed katastrofą emocjonalną, poczuciem krzywdy, utraconym bezpieczeństwem? Czy rodzina patchworkowa może dać szczęście dorosłym? Jak będą czuły się w niej dzieci? Czy istnieją jakieś modelowe rozwiązania wynikające z konkretnych przepisĂłw?
Na te i wiele innych ważnych pytań odpowiada książka Wojciecha Harpuli. W sposĂłb mądry z dużą wrażliwością, szacunkiem dla dorosłych i przede wszystkim dzieci - wypowiadają się w niej specjaliści (psychologowie, prawnicy, doświadczeni praktycy, kulturoznawcy). Otrzymujemy od nich nie tylko cenne wskazĂłwki, jak postępować, reagować w konkretnych sytuacjach rodziny patchworkowej, ale także wiedzę o potrzebach emocjonalnych dorosłych i dzieci".

Choć Konwencja o prawach dziecka obowiązuje w Polsce od ponad trzydziestu lat, społeczna pozycja dzieci wciąż znajduje wyraz w powiedzeniu "dzieci i ryby głosu nie mają", a przekonanie, że "jeden klaps jeszcze nikomu nie zaszkodził", jest nadal bardzo często spotykane. Dyskryminacja ze względu na młody wiek jest uważana za stan tak oczywisty, ponadczasowy i naturalny, jak kiedyś seksizm.

Badając popularne programy rozrywkowe poświęcone wychowywaniu dzieci i rozmawiając z ich uczestnikami, Anna Golus pokazuje, w jaki sposĂłb telewizja odzwierciedla i reprodukuje kulturę, ktĂłra lekceważy i uprzedmiotawia osoby niepełnoletnie oraz wspiera oparte na przemocy wzorce relacji. Przyjmując perspektywę dzieci, autorka pokazuje, jak udział w tych programach i propagowane w nich metody wychowawcze szkodzą młodym ludziom i utrwalają ich niski status w rodzinie i społeczeństwie. Czas pozbyć się karnego jeżyka i zacząć traktować dzieci podmiotowo.